Unplanned laat niemand onberoerd in volle zaal
1 december 2019 in UGS Antwerpen
Stuk voor stuk positief waren ze, de reacties die we ontvingen op de première van Unplanned afgelopen zondag 1 december 2019 in Antwerpen. Hoewel de film in sommige media in een negatief daglicht wordt gesteld, hebben wij niet één iemand zich negatief horen uitlaten over deze mooie en tactvolle film.
Nochtans waren de emoties die de film opriep heftig. De dame naast mij reageerde ontzet en kon af en toe een hoe-is-het-mogelijk en oh-nee niet onderdrukken. Een jonge vrouw die vervuld was van afkeer werd liefdevol opgevangen door haar moeder. Een scholiere die overmand door verdriet maar bleef huilen - “al die kindjes” - werd getroost door haar vrienden. Een thesisstudente noemde de film vooral hoopvol en een bron van "energie om harder te vechten voor de bescherming van ongeboren leventjes". Een gepensioneerde schooldirecteur klonk onthutst toen hij bekende: "En ik dacht dat ik wist wat abortus was ..."
Een vader van twee tieners verliet de zaal al na een halfuur. “Ik heb genoeg gezien,” zei hij. Of hem de medische kant geschokt had, misschien kon hij geen bloed zien?, vroeg ik. We zaten in de bar op het gelijkvloers met een colaatje. - “Nee,” zei hij, wat hem het meest had geschokt was niet de gruwel van de procedure, maar “de onverschilligheid van de dokter en de directrice in de film en hoe achteloos ze omsprongen met mensenlevens”. En dan niet enkel de levens van de geaborteerde kinderen, maar ook die van de patiëntes. Zij stellen het volste vertrouwen in het personeel van de kliniek en leggen in sommige gevallen zelfs hun eigen leven in handen van de behandelende arts. Een onterecht vertrouwen, zo getuigt Abby Johnson in Unplanned .
Ongeacht de beklijving van de film werd de vertoning bijzonder goed beoordeeld. In Amerika klom de film in korte tijd naar de top 5 en het volledige budget van 6 miljoen dollar werd al in de eerste week volledig terugverdiend. Ook voor de première in UGC Antwerpen was het over de koppen lopen. De zaal was volledig uitverkocht, dus trachtten mensen aan de kassa nog een ticket te bemachtigen in geval van eventuele afwezigen. Die waren er niet, dus bereidwillige medewerkers van Pro Vita stonden hun eigen zitplaats af. Zelfs dan moesten er nog mensen onverrichterzake naar huis, weliswaar in het bezit van een ticket voor de voorstelling van woensdag 4 december. (Wees er dus snel bij als u de film nog in de Sinjorenstad wil bekijken!)
Katrien, een vrijwilligster met het hart op de juiste plaats, leidde de film in. Er werd gewezen op een aantal zaken, zoals gevoelige scènes in de film en medewerkers van Pro Vita die aan de uitgang klaarstonden om mensen op te vangen.
Tijdens de aftiteling barstte er een spontaan applaus los. In plaats van het gebruikelijke gedrang naar de deuren bleef het opmerkelijk rustig in de zaal. De meeste mensen bleven nog even stil in hun zetels zitten en kwamen pas daarna kalm en allemaal enigszins van slag de zaal uit gedruppeld. Gelukkig was er een receptie voorzien, waar kon worden nagepraat. Er heerste een ingetogen sfeer. Ieder van ons scheen het nodig te vinden om nog even van gedachten te kunnen wisselen en de emoties te ventileren. Ook in de auto heeft ons gezelschap de hele weg lang over de film gefilosofeerd. Hetzelfde gevoel hadden mijn man en ik toen we de film in Nederland gezien hadden. De hele dag daarop kwam de film voortdurend weer ter sprake.
Het is duidelijk dat deze film niemand onberoerd heeft gelaten. We kunnen hem u warm aanbevelen. Laat ons hopen dat de levensreddende boodschap uit de film zo breed mogelijk wordt uitgedragen en dat de voorstellingen die deze week op verschillende locaties in Vlaanderen van start gaan een even groot succes kennen als de première!